Forum GameOnly.pl
Past Gen => Wii U => Wątek zaczęty przez: POK w Lipca 02, 2013, 00:47:44 am
-
Stwierdziłem że dla WiiU warto zrobić w ramach wyjątku i z racji na specyfikę osobny temat.
Na pierwszy ogień idzie:
New Super Mario Bros. U
Grafika: 8
Niektóre poziomy nie robią wielkiego wrażenia (np. pierwszy), ale duża część wygląda bajecznie! Najbardziej zachwycają kolory. Bardzo miłe dla oka są także efekty świetle. Wizualnie jest zdecydowanie lepiej niż się spodziewałem.
Dźwięk: 7
Masa znanych i lubianych melodii. Brakuje natomiast czegoś nowego i zapadającego w pamięć.
Grywalność: 8
Gra jest dość wymagająca i daje duże pole do trenowania własnych umiejętności. Wymiatacza a laika będzie dzielić ogromna przepaść. Ogólnie gameplay jest dość standardowy, ale dobrze przemyślany, a co najważniejsze, każdy poziom (a jest ich sporo) czymś się wyróżnia i nie ma uczucia, że stale tylko skaczemy po platformach.
Całość: 8
Przejście gry zajęło mi około 15 godzin. Leveli jest bardzo dużo, a w każdym do zebrania są dodatkowo 3 medale (zebranie wszystkich w danej scenerii odblokowuje dostęp do bonusowego poziomu - mi się to jeszcze nie udało), niektóre starannie ukryte. Dochodzę jeszcze tajne przejścia, a czasem nawet alternatywne drogi. Jest co masterować i odkrywać.
Poza głównym trybem fabularnym są jeszcze wyzwania (niektóre strasznie hardcorowe) oraz tryb Boost Rush, w którym plansza sama się przesuwa, a jej prędkość zależy od ilości zebranych monet (czym więcej, tym sunie szybciej, co oczywiście utrudnia sprawę, ale pozwala osiągnąć lepszy czas).
No i jest multi. Można grać aż do 5 osób na jednej konsoli. 4 biegają jako ludki po levelu, a jeden gracz stara się im pomagać za pomocą dotykowego ekranu (może tworzyć czasowe platformy, odpychać wrogów, a także robić inne rzeczy np. spowalniać koła zębate). Jest też jeden specjalny tryb dla wielu graczy, w którym staramy się zdobyć więcej monet niż inni gracze.
Ogólnie NSMBU to świetny platformer 2D. Nie jest to jednak żadna rewolucja. Po prostu bardzo grywalna gra oparta o starą formułę, lecz zamknięta w nowym opakowaniu. Śliczna i dająca satysfakcję.
-
Stwierdziłem że dla WiiU warto zrobić w ramach wyjątku
A dlaczego niby? Dla mnie bez sensu.
-
Dla mnie też bez sensu. POK sam walczyłeś o to, aby Wii U tak jak należy, miało swój dział w "Next Gen". Teraz twierdzisz, że ze względu na specyfikację należy się osobny bezsensowny temat. Zaleciało hipokryzją :P . Jestem za tym, aby scalić temat z już istniejącym, ewentualnie przemianować go na "nasze oceny gier next gen". Pozdr.
-
A dlaczego niby? Dla mnie bez sensu.
Bo inna skala ocen :lol:
Wg mnie wypierdolić z next-gen i jest ok.
-
"Pomiędzygen"
-
Nie chodziło mi o to czy WiiU jest next genowe, current genowe, czy pół genowe. Pomyślałem, że gry Nintendo są tematem dość hermetycznym i tak mało kto będzie je oceniał, więc może lepiej żeby wszystkie oceny i opinie były uszeregowane w jednym temacie, zamiast dawać je do multiplatform, gdzie jedną grę na WiiU będzie dzielić 10 na inne konsole i PC. Przynajmniej gdy ktoś będzie się zastanawiał nad kupnem WiiU i gier na nie, to będzie mieć wszystko podane na tacy, bo w przypadku WiiU w grę i tak będą wchodzić tylko exy (wystarczy spojrzeć na podobny temat w dziale Wii). Natomiast w przypadku X1 i PS4 spora część tytułów będzie się pokrywać.
Nigdy nie twierdziłem, że WiiU będzie się równać z konkurencją. Ja traktuję Nintendo jako osobną gałąź rynku, o z góry określonej specyfice. Prawdziwa walka toczy się pomiędzy Sony i Microsoftem (no i może pecetami). Nintendo od dawna stoi z boku. Nie wiem czy znajdzie się na tym forum osoba, która potraktuje WiiU jako główną platformę do grania. Ludzie (przynajmniej w Polsce i na tym forum) kupują obecnie konsole Nintendo dla kilku czy kilkunastu gier, których próżno szukać gdzie indziej. Więc może dobrze żeby te gry były ocenione i opisane w jednym miejscu, poza resztą stawki. Wydaje mi się, że tak jest dla wszystkich wygodniej. Kto ma gdzieś Nintendo i ich gry, ten w ogóle nie musi odwiedzać tematu, natomiast osoba zainteresowana ma wszystko pod ręką, jasno i przejrzyście.
-
Mam zamiar kupić Wii U także może nawet moje oceny się pojawią :angel:.
-
Na pewno nie zaszkodzą ;)
A wolałbyś żeby Wii U miało osobny temat do ocen (jak teraz), czy żeby wszystkie next geny miały jeden ujednolicony temat?
-
Ja podzielam zadanie POKa i identycznie do tego podchodzę
-
Na pewno nie zaszkodzą ;)
A wolałbyś żeby Wii U miało osobny temat do ocen (jak teraz), czy żeby wszystkie next geny miały jeden ujednolicony temat?
Mi to POK obojętne tak jak jest też może być.
Ja osobiście bym zrobił jeden dział z ocenami gier na wszystkie stare i nowe konsole nawet pieca też tam można byłoby wrzucić. Zresztą i tak mało kto z forum odwiedza dział z ocenami, wolą opinie nastolatków, fanoboyów z serwisów zagranicznych i nie tylko a szkoda bo doświadczony gracz jest w stanie dużo lepiej ocenić giere.
-
Nintendo Land
Grafika: 7
Grafika jest w dużej mierze zależna od danej mini gry. Jednak ogólnie jest po prostu dobra. Kartonowa stylistyka należycie spełnia swoje zadanie.
Dźwięk: 8
Odgłosy i melodie są żywcem przeniesione z gier tematycznych (jest nawet specjalne pudło, w którym odblokowujemy różne klasyczne utwory z gier Nintendo). Ścieżka dźwiękowa na pewno pozytywnie nastroi każdego fana.
Grywalność: 8 (single player: 7+, multi: 9)
Nintendo Land to tytuł szczególnie nastawiony na grę wieloosobową (najlepiej na 4-5 graczy). Asynchroniczny gameplay sprawdza się rewelacyjnie i pokazuje pełen potencjał tkwiący w dodatkowym ekranie. Ściganie uciekającego Mario (gracz z ekranem) czy tropienie ducha skrytego w labiryncie pomieszczeń, wywołuje burzę emocji i daje masę radochy. Wiem, że Nintendo Land będzie częstym bywalcem w czytniku mojej konsoli, nawet za kilka miesięcy czy lat.
Co się tyczy singla, to i tutaj NL nie ma się wcale najgorzej. Mini gry są pomysłowe i odprężające. Nie porażają rozbudowaniem czy głęboką fabułą, ale stanowią miłe urozmaicenie i odskocznię od normalnych, pełnoprawnych produkcji.
Całość: 8
Nintendo Land to wirtualny park rozrywki Nintendo. Znajdziemy tu 12 mini gier (każda zupełnie inna) i hub, w którym kolekcjonujemy różnej maści rekwizyty. Do tego dochodzą medale i stemple (odpowiednik osiągnięć). Grania starczy na długie godziny. Ja już mam nabite prawie 20, a dopiero w dwóch mini grach zdobyłem tytuł mistrza (i tym samym odblokowałem nowe poziomy).
Nintendo Land jest grą niepozorną i dlatego łatwo ją przeoczyć. A jest to znakomity zestaw mini gier, szczególnie dobrze przystosowany do lokalnego multi. Każdy kto nie dostaje oczopląsu od samej nazwy Nintendo powinien znaleźć tu coś dla siebie i nieźle się przy NL bawić.
-
Pikmin 3
Grafika: 9-
Jedna z najładniejszych gier w jakie grałem. Na ekranie czasem dzieje się naprawdę sporo (można mieć max 100 pikminów). Jedne pikminy walczą, inne przenoszą kawałki mostu, a jeszcze inne niosą truchła pokonanych wrogów. I wszystko w stałych 60 fpsach (co prawda zdarzają się dropy, ale są bardzo sporadyczne). Dodajmy do tego prześliczne scenerie oraz sporo wysokiej jakości efektów. Pikmin 3 to pierwsza gra, która dobitnie pokazuje, że WiiU potrafi wykrzesać piękną grafikę.
A minus daję za to, że tektury czasem mogłyby być lepsze (szczególnie widać to na mocnych zbliżeniach, gdy np. robimy zdjęcie).
Dźwięk: 9-
Towarzyszące nam melodie idealnie wkomponowują się klimat gry. Piskliwe głosiki pikminów mogą niektórych drażnić, ale mi się podobają. Sprawiają, że człowiek bardzo się stara, aby żadnego nie stracić ;) Trochę denerwujące są natomiast rozmowy członków naszej załogi, którzy nie porozumiewają się po angielsku, tylko poprzez bliżej niezrozumiały dialekt.
Grywalność: 9+
Kto grał w poprzednie części, ten wie na czym polega fenomen tej gry. Pikmin 3 jest rozszerzeniem idei zawartych w poprzednich częściach. Naszym zadaniem jest wykonać w ciągu dnia możliwie dużo rzeczy, gdyż w nocy robi się zbyt niebezpiecznie i trzeba uciekać z planety. Jakie to rzeczy? Po pierwsze musimy zbierać owoce. Każdy owoc napełnia od połowy do kilku pojemników soku (po zakończonym dniu wyczerpujemy jeden pojemnik). Za zbieraniem owoców kryje się też główna oś fabularna. Nasza trójka bohaterów przyleciała statkiem kosmicznym po to, by szukać pożywienia dla swej rodzimej planety, cierpiącej na przerost populacyjny i złe planowanie. Druga sprawa to odblokowanie nowych przejść i dróg. W tym właśnie okażą się pomocne nasze pikminy, których nowe rodzaje będziemy odnajdować wraz z postępami. Każdy pikmin ma zestaw cech specjalnych. Np. skalne pikminy mogą rozbijać kryształy i nie mogą zostać zmiażdżone, zaś czerwone dobrze walczą i są odporne na ogień. Łącznie jest 7 rodzajów pikminów. Pięć w trybie fabularnym i dwa dodatkowe w trybie misji. No i trzecia sprawa to podążanie za fabułą, co z konieczności rodzi takie niebezpieczeństwa, jak walka z bossami.
Pikmin 3 nie jest grą trudną, wymaga jednak koncentracji i stosowania odpowiednich środków do odpowiednich potrzeb. Przyjemna otoczka sprawia, że granie to czysty fun. Zbudowanie armii pikminów jest dość proste, wszystko rozchodzi się o to, jak ją wykorzystać i o to by nie popełniać głupich błędów. Powiedziałbym, że Pikmin jest zręcznościową strategią nastawioną na eksplorację. Brzmi zawile, ale w praniu sprawdza się rewelacyjnie.
Całość: 9
Przejście trybu story wraz ze zdobyciem wszystkich owoców to około 15-25 godzin. Poza trybem fabularnym mamy jeszcze dwa: Missions oraz Bingo Battle. Misje można rozgrywać samemu bądź w coopie na podzielonym ekranie (sterowanie Wii remote'm pozbawia nas mapy, ale sprawdza się nad wyraz dobrze). Występuje tu podział na: zdobywanie skarbów, walka z przeciwnikami, walka z bossami (wcześniej odblokowanymi w story). Sprawdzałem tylko zdobywanie skarbów, lecz podejrzewam, że wszystkie wariacje są oparte na podobnej zasadzie. Naszym celem jest zdobycie jak największej ilości punktów w określonym limicie czasu, za co na koniec jesteśmy nagradzani medalem (najlepszy platynowy) i miejscem w rankingu.
W tryb Bingo Battle z kolei można grać 1vs1 lub 2vs2 (można ustawić handicap w ilości pikminów z jakimi zaczynamy grę). Każdy z graczy zaczyna z kratką 4x4 wypełnioną obrazkami przeciwników i owoców. Kto pierwszy zdoła ustawić rząd, kolumnę lub po skosie ciąg obrazków, ten wygrywa (można też w opcjach ustawić opcjonalne zdobycie wrogiej flagi). Jeśli mamy w kratce jakiś owoc, to należy znaleźć ten owoc, dostarczyć go do naszej bazy i kratka zapełniona. Oczywiście na mapie czyhają różne niebezpieczeństwa, a przeciwnik też będzie starał się nam przeszkodzić. Do tego dochodzi zbieranie wisienek, dzięki którym możemy pobawić się w ruletkę i np. spuścić na naszego oponenta grad skał albo go przeteleportować w inne miejsce na mapie (bez pikminów). Wiele nie grałem, ale czuć że tryb ma duży potencjał.
Jeśli chodzi o wady to mam dwie. Pierwsza trochę na siłę. Czasem zdarza się, że pikminy się haczą na skałkach i innych obiektach gdy za nami podążają (można to jednak uznać po części jako element gry, bo w końcu to my mamy nad nimi sprawować piecze i je prowadzić). Nigdy natomiast nie zdarzyło mi się, by pikminy się zablokowały gdy coś akurat niosły. Druga niedogodność dotyczy spożywania soku owocowego po każdym dniu, czego nie można w żaden sposób wyłączyć. Musimy stale słuchać tej samej zupełnie niepotrzebnej śpiewki. Jest to trochę irytujące. No i chciałoby się, żeby tryb story miał więcej lokacji i był dłuższy. Grania jest w sumie całkiem sporo, ale i tak chciałoby się więcej.
Poza powyższym innych wad nie stwierdzono.
Pikmin 3 to nie kolejny tasiemiec w rodzaju CoD'a, ale gra stworzona z pasji. To po prostu czuć. Drobiazgowe przywiązanie do detali i ta jakaś aura magiczna, która towarzyszy wszystkim najlepszym grom Nintendo. Pikmin 3 był robiony długo i efekt się opłacił. Gracze dostali nietuzinkowy i niezwykle grywalny tytuł, łączący wszystko, co w grach najlepsze. Pikmin 3 spodobał mi się nawet bardziej niż swego czasu pierwsza część. Znakomita i gra i must have dla każdego posiadacza WiiU, a także chyba najsilniejszy obecnie argument przemawiający za kupnem tejże konsoli. Polecam!
-
Już przeszedłeś tego Pikmina? Szybko, od kiedy masz grę?
-
Sporo grałem :) Na liczniku mam gdzieś z 20 godzin. Przeszedłem tryb story, ale nie zdobyłem około 20 owoców (na 66), więc jeszcze trochę grania przede mną. Poza tym bliżej zaznajomię się trybem misji. Nie mam ochoty kończyć swojej przygody z Pikminem, więc teraz zabieram się za masterowanie 8)
Z ciekawości podliczyłem czasy moich gier:
1. Nintendo Land: 29:30
2. NSMBU: 25:45
3. Pikmin 3: 19:17
4. ZombiU: 4:30 (można doliczyć 1,5h dema)
W Nintendo Land na pewno jeszcze będę grał, w NSMBU też. W Pikminie zostało mi trochę rzeczy do zrobienia, a w ZombiU jestem na wczesnym etapie i jeszcze nie doszedłem nawet do lokacji z demka (jestem w bunkrach pod pałacem).
Ogólnie fajna sprawa ten wykaz naszych aktywności w ciągu dni i miesięcy. Zerkam na to, co jakiś czas. Szkoda tylko, że najogólniejszą wartością są miesiące i nie można zrobić szerszego zsumowania np. za rok czy all time.
-
No, fajna sprawa te statystyki.
Ostatnio skończyłem Pikmin 3 i NSMBU...
Pikmin 3
Czas gry to około 28h, czyli bardzo dużo, jak na zdawało by się, prostą gierkę.
Grafika: 9-
Przepiękne widoczki towarzyszą graczowi od początku do końca gry. Poziom jest niezwykle wyrównany, chociaż zdarzyło się parę specyficznych miejsc, może 2 miejsca na mapie, które sprawiały wrażenie niedokończonych, odstawały poziomem detali od całości. Mimo tego, uważam, że całość trzyma wysoki poziom. Bardzo fajne efekty oświetleniowe, smaczki graficzne w postaci wiernego oddania faktury zbieranych owoców, mieniących się kolorów na gnieździe Pikminów, efekt deszczu na ziemi i roślinności, woda sprawiają, że gra jest bardzo przyjemna dla oka. Każdy Pikmin rzuca swój cień, nie zauważyłem praktycznie żadnych kompromisów w tym aspekcie.
Na minus zasługuje aliasing, niski polycount, miejscami słabe tekstury i słabe ich filtrowanie. Generalnie jestem pozytywnie zaskoczony, że słabiutka Wii U potrafi wyrenderować takie obrazki i to w 60fps!!!
Dźwięk: 8
Jedyne co mogę grze zarzucić, to muzyczka w menu po zakończonym dniu na planecie 404. Po pewnym czasie staje się strasznie irytująca, szczególnie gdy czyta się wpisy w dzienniku, czy opisy owoców itp. Pozostałe elementy pięknie współgrają ze sobą i z tym co jest na ekranie.
Grywalność: 9-
Gra wciąga, eksplorowanie planety w poszukiwaniu zapasów skutecznie zatrzymało mnie przy konsoli. Świat gry jest bardzo bogaty i zachęca gracza, aby zajrzał w każdy zakątek mapy. Sub bossów jest sporo, ale nawet każda, najprostsza wydawało by się walka, może skończyć się nie zbyt pomyślnie, jeśli będziemy nierozważni podczas starcia.
Wadą natomiast może być czasami uciążliwe sterowanie, Pikminy często lądowały nie tam gdzie trzeba, bo celownik zależny jest od tego gdzie patrzy kamera. Sztuczna inteligencja Pikminów też czasami zawodziła, przez co można było stracić kilka jednostek, bo np. zgubiły się gdzieś po drodze.
Całość: 9
25h porządnego grania!
===============
New Super Mario Bross U
Grafika: 7
Trudno chyba oczekiwać od platformówki 2D bycia killerem graficznym. Grafika w grze jest bardzo ładna, specyficzny artstyle serii zachowany, klasyczne 2D levele wyglądają bardzo fajnie w current-genowym wykonaniu. Poziom od początku do końca wyrównany, gdyby nie wcześniejsza opinia o Pikminie, dałbym 10, ale muszę się trzymać ogólnej skali oceniania, a nie Mario-skali :P
Dźwięk: 7
Klasyczne kawałki w nowym wydaniu + kilka nowych melodii. Nie ma nad czym się rozczulać ale skarżyć się też nie będę.
Grywalność: 8-
Klasyczny model z drobnymi, usprawnieniami i nowymi bajerami. Znakomita pozycja, jeśli chcemy się zrelaksować i na luzie pograć w coś specyficznego ale na dłuższą metę może trochę męczyć. Przejście gry zajęło mi ok 24h, więc całkiem sporo, a rzeczy do wymasterowania jeszcze trochę mi zostało.
Całość: 8
Zero stresu, fun i nostalgia! :grin:
-
Przed chwilą załapałem, że wasze recki/oceny są bardzo opiniotwórcze, bo stanowicie spory procent posiadaczy Wii U w Polsce. Ja bym je z miejsca zaliczał do statystyk metacritics. ;)
-
Widzę andryush, że Twoje wrażenia z gier są bardzo podobne do moich :) Jaka następna gra na celowniku?
Jeśli masz z kim grać to polecam Nintendo Land. Jeśli nie za bardzo i lubisz cięższe klimaty, to bierz ZombiU. Obydwie gry chodzą już w znacznie obniżonych cenach:
Nintendo Land
http://allegro.pl/listing/listing.php?id=125423&order=d&string=Nintendo+land
ZombiU
http://allegro.pl/listing/listing.php?order=d&string=zombiu
Z pozostałych exów chyba największym musem jest The Wonderful 101. No i za niecały miesiąc premierę ma Wind Waker HD. Skoro nie grałeś, to dla Ciebie będzie to mega mus :D Rewelacyjna gra. Sam z przyjemnością sobie odświeżę tę przygodę w najbliższej przyszłości :)
-
Co następne? Nie wiem jeszcze, powoli nabieram smaka na tego remastera Zeldy WW. Jakościowo pozycja wygląda na bardzo dopracowaną, nie jest to zwykły port, dodali nowe, fajne oświetlenie, kilka innych smaczków graficznych, 60fps i Full HD. Czyli solidna robota. A że w żadną Zeldę jeszcze nigdy nie grałem, ten tytuł może się okazać dla mnie całkiem udanym pierwszym kontaktem z serią.
No ale generalnie to w najbliższym czasie może czekać mnie przeprowadzka, szukanie pracy itd, więc na razie odkładam granie na bok.
-
Życie ;)
-
ZombiU
Grafika: 7
Technicznie jest bez rewelacji. Na szczęście gra nadrabia niedociągnięcia licznymi filtrami i wysokim realizmem, tak że w ogólnym rozrachunku wypada dobrze od strony graficznej. Grafika nie poraża gałek ocznych, ale spełnia swoje zadanie w stu procentach.
Dźwięk: 9-
Świetne odgłosy i nastrojowa, znakomicie komponująca się w tło muzyka. Dźwięk to bez wątpienia mocna strona gry. Minusa daję za głosy postaci, które wypadają tak sobie w porównaniu do reszty udźwiękowienia.
Grywalność: 8+
Znakomicie przemyślany survival horror. Idzie się strasznie wczuć w rozgrywkę. Sporą tego zasługą jest rewelacyjne wykorzystanie kontrolera, który ogromnie wzmacnia więź pomiędzy graczem a grą. Drugą sprawą jest zapisywanie gry tylko w określonych punktach. Gdy zginiemy, zaczynamy nowym ocalałym z podstawowym wyposażeniem i aby odzyskać sprzęt musimy ubić swoją poprzednią postać (a czym była ona bardziej doświadczona - za zabójstwa zombiaków stajemy się lepsi w poszczególnych klasach broni - tym jest cięższa do ubicia; swoją drogą zdobywamy jeszcze ulepszenia do broni i ekwipunku - np. większy plecak, lepszy skaner). To jest dodatkowy powód podbijający klimat. Trzecim jest mała ilość amunicji. Cieszymy się jak głupi po każdym zdobytym naboju. A trzeba celować w głowę, bo strzały na korpus martwiaki znoszą nad wyraz dobrze. Pełny magazynek w jakiejś broni to prawdziwy luksus. Dopiero gdzieś od połowy gry zaczyna być lżej po tym względem. W każdym razie model rozgrywki wypadł twórcom nad wyraz udanie.
Całość: 8
Patrząc po save'ie z singla przejście gry zajęło mi ponad 17 godzin. Grałem jednak powolutku, dzięki czemu mocno wczuwałem się w klimat. Gra mimo survivalowego nastawienia nie jest super trudna. Fakt, że każdy zombiak może z łatwością zakatrupić naszego ocalałego, wystarczy chwila nieuwagi. Lecz ja zginąłem zaledwie 9 razy, a i tak kilka razy w dość głupi sposób. Trzeba być przede wszystkim stale uważnym i skupionym, co oczywiście podnosi napięcie.
Natomiast największą wadą gry jest nijaka fabuła. Wykonujemy poszczególne zadanie bez specjalnego przekonania. Czasami idzie również odczuć mniejszy budżet produkcji.
ZombiU to przede wszystkim bardzo klimatyczny kawałek softu. Idealnie oddano nastrój miasta wyniszczonego przez plagę. Nie ma tu żadnych mega mutantów i super bossów. Właściwie każdy element gry został dobrze wyważony. Kto lubi survival horrory (a w szczególności survival horrory z zombiakami) ten z wielkim trudem znajdzie coś lepszego w tym gatunku. Mnie przekonało demko. W pełnej grze dostałem to samo, tylko więcej i lepiej. Fabuła rzeczywiście mogłaby być lepiej poprowadzona i bardziej wciągająca, jednak, co najważniejsze, gameplay stoi na bardzo wysokim poziomie. Warto zagrać i samemu się przekonać :)
EDIT: Zapomniałem wspomnieć, że ZombiU ma też lokalne multi dla dwóch graczy polegające na przejmowaniu punktów (jest także tryb Survival - przeżyj ile zdołasz - i Capture the Flag). Jeden gracz (ten z Gamepadem) ma na ekranie mapkę okolicy i wysyła swoje zombiaki (później są dostępne coraz lepsze rodzaje). Zaś drugi gracz jest ocalałym (można wybrać jeden z dostępnych pakietów wyposażenia - coś jak Mercenary w Residentach) i musi jakoś sobie radzić.
Jakoś nie miałem okazji zagrać dłużej w multi, więc ciężko mi oceniać ten tryb. Trzeba będzie kiedyś nadrobić zaległość. Szkoda że nie można grać przynajmniej we trzech.
-
Multi bardzo, bardzo polecam. Spędziliśmy z kumplami kilkadziesiąt godzin przy tym
-
Super Mario 3D World
Grafika: 8+
Prześliczna! Wykonie postaci, animacje, kolorystyka, płynność - rewelacja! Dałbym 9 gdyby nie niektóre poziomy, odstające wykonaniem od reszty (jakby zbyt puste). Również i ząbki czasem dają się we znaki. To dziwne, że patrząc na niektóre levele nie widać najmniejszej krawędzi, wszystko jest gładkie i ostre, a na innych z kolei jest pod tym względem znacznie gorzej. Na szczęście te brzydsze (co nie oznacza, że brzydkie) poziomy są w mniejszości, ale i tak muszę za to trochę obniżyć ocenę za grafikę.
Dźwięk: 9
Nowe melodie dają radę i idealnie pasują do rozgrywki. O ile w przypadku NSMBU narzekałem trochę na ścieżkę dźwiękową, tak tym razem nie mam żadnych zastrzeżeń.
Grywalność: 9+
Esencja grywalności. Masa świetnie zaprojektowanych poziomów. Najbliżej tutaj do Super Mario Galaxy 2. Levele nie są długie, ale cały czas czymś zaskakują i nawet przez sekundę nie można narzekać na nudę. Z początku jest może nieco zbyt łatwo i w sumie poziom trudności powinien rosnąć szybciej, ale w końcu robi się ciężko i przejście jednego poziomu to kwestia kilkunastu/kilkudziesięciu żyć. Obecnie mam ponad 200 gwiazdek (na każdej normalnej planszy można zdobyć 3, ale na niektórych bonusowych nawet 10) i masteruję grę w przerwach od przedzierania się przez ostatni świat (jeszcze sporo leveli zostało mi do odkrycia). Spodobały mi się też poziomy-sześciany, w których gramy grzybkiem i musimy radzić sobie bez możliwości skoku (szkoda, że jest ich tak mało). Do tego dochodzi zdobywanie stempli (obrazki można dowolnie przerabiać i umieszczać na Miiverse), ściganie z "duchami" innych graczy (szkoda, że nie ma standardowego online) oraz lokalne multi na 4. Czysty fun.
Całość: 9+ (Edit: jednak 9+ za masę dodatkowej zawartości)
SM3DW ma w sumie dwie wady. Pierwsza jest taka, że mimo wszystko to tylko kolejny Mario, zatem występuje tu sporo znanych z poprzednich części elementów (choć nowości jest również niemało) i dlatego nie robią one już takiego wrażenia, co kiedyś. Po drugie (choć to w sumie nie wada, a tylko spostrzeżenie, odnoszące się również do SMG 1 i 2) gracze liczący na duże otwarte światy znane z SM64 czy SM Sunshine mogą się nieco zawieść, bo tutaj poziomy są szybkie, różnorodne i intensywne, ale są zazwyczaj dość krótkie i nie oferują tego stopnia otwartości, co wyżej wymienione gry. Ja bym z chęcią pograł w takie Mario z dużym hubem i rozległymi lokacjami, lecz i ten model rozgrywki mi się cholernie podoba.
W każdym razie SM3DW to zdecydowanie jedna z najlepszych platformówek, w jakie grałem w życiu. Jeśli chodzi o same elementy platformowe, to stawiam je na równi z SMG2, ale ta część wygrywa za sprawą ekstra grafiki w HD (wreszcie!) i dołączonego multi. Wciąż się trochę zastanawiam, czy nie zmienić oceny na 9+. Brakuje jednak czegoś naprawdę rewolucyjnego. Dodanie online mogłoby być czymś takim. Przydałby się także tryb przeznaczony tylko do multi (otwarte areny, podzielony ekran i rywalizacja na całego). Ale nie ma co narzekać, bo dostępna zawartość i tak jest spora i starczy na długie godziny gry. Przejście "głównego wątku" zajmuje (bez masterowania) około 8-10 godzin, lecz tak naprawdę dopiero po tym zaczyna się prawdziwa zabawa. A w SM3DW chce się grać i grać. Dawno żadnej gry nie chciałem z takim zapałem ukończyć w 100% (chociaż nie wiem czy dam radę - ostatnie poziomy w SMG2 rozłożyły mnie na łopatki ;))
Co tu dużo pisać. Po prostu bardzo polecam!
-
A co powiesz o stroju kota? Dla mnie ten element wydaje się być najbardziej żenującym aspektem tej gry. No co jak co, ale grać Marianem w stroju kociaka to jak dla mnie bajer dla małych dziewczynek, gdybym miał 8 lat stwierdziłbym, że to babska gierka i nie grał bym w to nawet... :-? Teraz mnie ten aspekt po prostu irytuje.
-
A mario szop pracz Cię nie irytował?
ch**, dobrze, że nie grałeś w SMG bo nie wiem jakbyś na Mario pszczółkę zareagował. :lol:
-
Eh. W Super Mario Galaxy lata się w stroju pszczoły, a w NSMB Wii w stroju pingwina się ciska, więc nie od dziś seria Mario idzie w stronę gry typowej dla 5-10 latków.
O właśnie, zapomniałem o najważniejszym szopie praczu.
-
:lol: Mario szop jeszcze do przełknięcia, jeśli chodzi o tego
(http://static4.wikia.nocookie.net/__cb20120818214018/mario/images/f/f9/Racoon_Mario2012.jpg)
W sumie ten też jest jeszcze ok
(http://www.supermariobrosartworks.com/wp-content/uploads/2010/02/mario-raccoon.gif)
Pszczółka... no ujdzie, na screenshotach nie rzuca się tak bardzo w oczy
(http://images.nintendolife.com/news/2009/07/super_mario_galaxy_shines_in_720p/attachment/2/large.jpg)
Co do SM3DW, to odnoszę wrażenie, że levele zostały zaprojektowane jak jakieś gry logiczne, a nie tak jak np na powyższym screenie. POK, jak to jest? W sklepie widziałem stand z grą i akurat przechodzili jakiś level Luigim na dinozaurze, który wyglądał całkiem przyjemnie i przypominał level z gry z otwartym światem :>
-
Dodam, że pszczółka ma taki specyficzny kawaii dzwięk jak lata. Normalnie pewnie 100 tys. kopii mniej poszło, bo ktoś uznał, że to zbyt słodkie i wstyd przed dziewczyną hehe.
-
Lol, standy z Wii U, ale abstrakcja. :)
-
A co powiesz o stroju kota? Dla mnie ten element wydaje się być najbardziej żenującym aspektem tej gry. No co jak co, ale grać Marianem w stroju kociaka to jak dla mnie bajer dla małych dziewczynek, gdybym miał 8 lat stwierdziłbym, że to babska gierka i nie grał bym w to nawet... :-? Teraz mnie ten aspekt po prostu irytuje.
Strój kota jest świetny!
Naprawdę ekstra to zrobili. Ma sporo zastosowań, a animacje poruszania są mistrzowskie. Mario zawsze przypominał stylistyką gry dla dzieci. Kot, pszczoła, pingwin czy szop, to nie robi wielkiej różnicy. Mi osobiście kot podoba się najbardziej z wszystkich power-upów w nowym Mario.
Mój chrześniak ma prawie 8 lat (kończy na początku lutego) i jakoś mu strój kota nie przeszkadzał ;)
Czepianie się akurat tego jednego elementu nie ma specjalnie sensu. Rozumiem że komuś może się w ogóle Mario nie podobać, ze względu na cukierkową, dziecinną stylistykę. Ale tylko strój kota?
W każdym razie Mario-kot jest super i basta :P Zdecydowanie bardziej wolę Mario-kota od Mario-pszczoły czy Mario-szopa (chociaż też są niezłe).
No i pamiętaj, że grasz dla siebie, a nie dla innych ;) Gra może być dziecinna, babska, czy kto wie co jeszcze, ale jeśli sprawia masę funu, to warto w nią zagrać.
Co do SM3DW, to odnoszę wrażenie, że levele zostały zaprojektowane jak jakieś gry logiczne, a nie tak jak np na powyższym screenie. POK, jak to jest? W sklepie widziałem stand z grą i akurat przechodzili jakiś level Luigim na dinozaurze, który wyglądał całkiem przyjemnie i przypominał level z gry z otwartym światem :>
SM3DW to typowa platformówka, ale naszpikowana toną różnorodnej zawartości. Dlatego etapy platformowo-logiczne też się znajdą. Co do otwartości świata, to są czasem trochę większe lokacje, ale zwykle nie są one specjalnie szerokie. Takie jak na tym screenie też się znajdą, ale większe już nie za bardzo. Jak pisałem. Kto oczekuje podobnej otwartości świata, co w SM64, bądź SM Sunshine, ten może się zawieść.
Poziomy z dinozaurem są bardzo liniowe, bo to jazda z przeszkodami. Jest kilka na całą grę.
Wyobraź sobie andryush, że grasz w NSMBU przeniesione w 3D. SM3DW to właśnie coś w tym stylu. Inna sprawa, że jest to zwyczajnie lepsza gra od NSMBU. NSMBU było dobre, nawet bardzo, ale SM3DW jest o klasę wyżej praktycznie pod każdym względem.
-
No ok, mówisz, że nie przeszkadza Ci strój kota i jest fun)) I to się liczy.
(http://i.imgur.com/fhOH7hp.gif)
Ja gram dla siebie, dla własnej przyjemności, niemniej jednak jestem nieco sceptycznie nastawiony do tego typu smaczków. W sumie w Pikminach też można było się czepiać do różowych pszczółek i w ogóle cukierkowego klimatu, ale tam mi to nie przeszkadzało, więc pewnie SM3DW też łyknę bez popity. Na obecną chwilę poluję na Zeldę, Marian jest następny w kolejce ;)
-
Mario zawsze przypominał stylistyką gry dla dzieci.
:lol:
:wall_bash:
-
Jeśli rzeczywiście interesuje nas opinia innych osób, to postronnym obserwatorom, którzy zarzucają infantylizm gierkom o "cukierkowej" oprawie lepiej przekazać pada do ręki, aby sami przekonali się o wartości i poziomie trudności tych tytułów. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że nadal będzie ich odrzucać, ale z drugiej strony może się okazać, że mocno się wciągną i po prostu zauroczą funem i przy okazji, właśnie oprawą.
Tak miałem m.in. z Mario64, SMS na GC i Raymanem. Tego ostatniego poleciłem koledze, który od etapu "co to za gówno", przeszedł przez "trudne gówno" do "rozjebałem cię w Ekstremalnym Wyzwaniu Dnia, siedziałem wczoraj 4h i nie mogłem się oderwać". :lol:
-
Mario zawsze przypominał stylistyką gry dla dzieci.
:lol:
:wall_bash:
?
To może nie przypomina gier dla dzieci?:
(http://images.nintendolife.com/news/2013/12/nintendo_download_26th_december_and_2nd_january_europe/attachment/0/630x.jpg)
Poziom trudności to zupełnie inna sprawa.
-
Mario nie przypomina stylistyką gier dla dzieci. Mario JEST grą dla dzieci.
-
No chyba, że tak... :roll:
-
Według Eurogamer - gra roku 2013, lepsza od GTAV i TLoU
-
No proszę, to drugie GOTY dla Nintendo w tym roku, na Gamespocie A Link Between Worlds. Dawno N żadnego GOTY nie zgarnęło.
-
Super Mario 3D World
Grafika: 8+
Prześliczna! Wykonie postaci, animacje, kolorystyka, płynność - rewelacja! Dałbym 9 gdyby nie niektóre poziomy, odstające wykonaniem od reszty (jakby zbyt puste). Również i ząbki czasem dają się we znaki. To dziwne, że patrząc na niektóre levele nie widać najmniejszej krawędzi, wszystko jest gładkie i ostre, a na innych z kolei jest pod tym względem znacznie gorzej. Na szczęście te brzydsze (co nie oznacza, że brzydkie) poziomy są w mniejszości, ale i tak muszę za to trochę obniżyć ocenę za grafikę.
Dźwięk: 9
Nowe melodie dają radę i idealnie pasują do rozgrywki. O ile w przypadku NSMBU narzekałem trochę na ścieżkę dźwiękową, tak tym razem nie mam żadnych zastrzeżeń.
Grywalność: 9+
Esencja grywalności. Masa świetnie zaprojektowanych poziomów. Najbliżej tutaj do Super Mario Galaxy 2. Levele nie są długie, ale cały czas czymś zaskakują i nawet przez sekundę nie można narzekać na nudę. Z początku jest może nieco zbyt łatwo i w sumie poziom trudności powinien rosnąć szybciej, ale w końcu robi się ciężko i przejście jednego poziomu to kwestia kilkunastu/kilkudziesięciu żyć. Obecnie mam ponad 200 gwiazdek (na każdej normalnej planszy można zdobyć 3, ale na niektórych bonusowych nawet 10) i masteruję grę w przerwach od przedzierania się przez ostatni świat (jeszcze sporo leveli zostało mi do odkrycia). Spodobały mi się też poziomy-sześciany, w których gramy grzybkiem i musimy radzić sobie bez możliwości skoku (szkoda, że jest ich tak mało). Do tego dochodzi zdobywanie stempli (obrazki można dowolnie przerabiać i umieszczać na Miiverse), ściganie z "duchami" innych graczy (szkoda, że nie ma standardowego online) oraz lokalne multi na 4. Czysty fun.
Całość: 9+
SM3DW ma w sumie dwie wady. Pierwsza jest taka, że mimo wszystko to tylko kolejny Mario, zatem występuje tu sporo znanych z poprzednich części elementów (choć nowości jest również niemało) i dlatego nie robią one już takiego wrażenia, co kiedyś. Po drugie (choć to w sumie nie wada, a tylko spostrzeżenie, odnoszące się również do SMG 1 i 2) gracze liczący na duże otwarte światy znane z SM64 czy SM Sunshine mogą się nieco zawieść, bo tutaj poziomy są szybkie, różnorodne i intensywne, ale są zazwyczaj dość krótkie i nie oferują tego stopnia otwartości, co wyżej wymienione gry. Ja bym z chęcią pograł w takie Mario z dużym hubem i rozległymi lokacjami, lecz i ten model rozgrywki mi się cholernie podoba.
W każdym razie SM3DW to zdecydowanie jedna z najlepszych platformówek, w jakie grałem w życiu. Jeśli chodzi o same elementy platformowe, to stawiam je na równi z SMG2, ale ta część wygrywa za sprawą ekstra grafiki w HD (wreszcie!) i dołączonego multi. Wciąż się trochę zastanawiam, czy nie zmienić oceny na 9+. Brakuje jednak czegoś naprawdę rewolucyjnego. Dodanie online mogłoby być czymś takim. Przydałby się także tryb przeznaczony tylko do multi (otwarte areny, podzielony ekran i rywalizacja na całego). Ale nie ma co narzekać, bo dostępna zawartość i tak jest spora i starczy na długie godziny gry. Przejście "głównego wątku" zajmuje (bez masterowania) około 8-10 godzin, lecz tak naprawdę dopiero po tym zaczyna się prawdziwa zabawa. A w SM3DW chce się grać i grać. Dawno żadnej gry nie chciałem z takim zapałem ukończyć w 100% (chociaż nie wiem czy dam radę - ostatnie poziomy w SMG2 rozłożyły mnie na łopatki ;))
Co tu dużo pisać. Po prostu bardzo polecam!
Podwyższam jednak notę za całość do 9+.
Myślałem, że już wszystko odkryłem i zostało mi już tylko masterowanie, a tu cała seria bonusowych poziomów :o Nintendo naprawdę się postarało. A obwiałem się, że wydadzą grę na szybko, by zdążyć z terminem. Pewnie ponad 90% recenzentów nawet nie wiedziała, że taki bonusowy świat istnieje w grze.
-
The Legend of Zelda: Wind Waker HD
Grafika: 8
Grafika przeszła niezły lifting i zmiany nie ograniczyły się jedynie do podniesienia rozdziałki do 1080p. Wszystko jest bardzo czyste a kolory niesamowicie soczyste. Miejscami gra wygląda tak cudownie, że spokojnie byłaby dyszka za grafikę gdyby gra zawsze utrzymywała taki poziom. Stanie na plaży i przyglądanie się falującemu wraz z wiatrem morzu czy mknącym chmurom sprawia samą przyjemność. To, że tyluletnia gra prezentuje się tak znakomicie, jest doprawdy zaskakujące. Ktoś tu odwalił kawał dobrej roboty. Jednak nie wszystko da się poprawić tak łatwo i w niektórych miejscach gra wygląda nawet dość biednie. O ile postacie (w tym przeciwnicy) są zrobieni nieźle, to lokacje (tyczy się to głównie zamkniętych pomieszczeń) czasem rażą pustką i prostotą. Na szczęście to gorsze wrażenie jest zamazywane przez liczne filtry. Trzeba też wspomnieć, że czasem (głównie w starciach na morzu, gdy ostrzeliwujemy się z armaty wraz z wrogimi statkami) gra potrafi zaliczyć spadki płynności. Czasem są one nawet znaczne, ale na szczęście stanowią mały procent gry i ogólnie można się cieszyć stałymi 60 klatkami na sekundę.
Dźwięk: 10
Mnóstwo genialnie skomponowanych melodii, wspartych świetnymi odgłosami (np. podczas burzy). Polecam chociaż od czasu do czasu pograć na słuchawkach, by wyłapać wszystkie smaczki. Ścieżka dźwiękowa to poziom najwyższy z najwyższych. Podobno i tutaj wersja HD doczekała się ulepszeń. Niektórzy mogą oczywiście narzekać na brak głosów postaci, jednak jest to cecha wszystkich Zeld, i idzie się do tego szybko przyzwyczaić.
Grywalność: 9
Kto grał w Wind Wakera na Gacku, ten wie, czego ma się spodziewać. Walka jest zrealizowana bardzo dobrze, a inne elementy gameplay'u jeszcze lepiej. Wielki świat z mnóstwem małych wysepek tylko czeka na eksplorację. Sporo drobnych questów, mini gier, sprzętu do zdobycia, no i oczywiście dungeony i walki z bossami. Jest to chyba najłatwiejsza z Zeld (po bardzo trudnym Majora's Mask twórcy trochę przesadzili w drugą stronę; Twilight Princess i Skyward Sword są już lepiej wyważone) i chyba dlatego dostaliśmy od początku możliwość zmiany na Hero Mode (wrogowie zadają 2x więcej obrażeń i nigdy z trawy czy pojemników nie wylatują serduszka, którymi można się podreperować), tylko wtedy gra robi się z kolei za trudna. Inna sprawa, że nie ma tutaj mowy o prowadzeniu gracza za rączkę i czasem zajmuje chwilę, zanim wpadniemy na to, co akurat należy zrobić. Pod tym względem gra wyraźnie się wyróżnia na tle dzisiejszych produkcji.
Wersja HD doczekała się też kilku usprawnień również w przypadku grywalności. Możliwość zdobycia szybszego żagla, automatycznie zmieniającego kierunek wiatru, bardzo się przydaje. Podobnie jak zmiana ekwipunku w locie za pomocą ekranu dotykowego i nawigacja przy podręcznej mapie. A wszystko działa bez najmniejszych opóźnień.
No i nie można zapominać o Miiversie, który w tej grze wyjątkowo przypadł mi do gustu. Znajdowanie porzuconych wiadomości jest ciekawym dodatkiem, nawet jeśli większość z nich jest wątpliwej wartości.
Całość: 9
Przejście gry zajęło mi 40 godzin. Odkryłem dużo skarbów (38/42 bodajże) i serduszek oraz z połowę figurek w Nintendo Gallery, ale na siłę dałbym radę zdobyć coś jeszcze. Mimo to nawet po tych 40 godzinach czuję niedosyt, bo jeszcze bym grał i grał. Z chęcią przyjąłbym z dwa dungeony więcej.
Trudno oceniać grę, w którą kiedyś się tyle grało. Nie jest to to samo, co całkowicie nowa przygodna, a mimo to potrafi dostarczyć masę frajdy i godziny przy konsoli lecą z prędkością światła. Jest to naprawdę wyjątkowa i wspaniała gra. Nie każdemu spodoba się jej kartonowy styl i wielkie oczy bohaterów, ale jeśli zdołamy się wkręcić w klimat, to czeka nas długa i cudowna przygoda. W moim osobistym rankingu Wind Waker jest drugą Zeldą, zaraz po Ocarinie (chociaż wszystkie Zeldy prezentują podobny, bardzo wysoki poziom). Osoby, które nie miały okazji zagrać na Gacku, mogą spokojnie podwyższyć końcową ocenę do 9+ lub nawet 10. Wind Waker to wybitna gra, która w nowej edycji jest jeszcze lepsza.
Gorąco polecam!
Liczę w przyszłości na kolejne tak dobre edycje znanych gier z Gacka i Wii. Chciałbym zobaczyć odnowione Luigi's Mansion, Fire Emblem czy Paper Mario (w nie miałem okazji zagrać). Również Super Mario Sunshine chętnie bym znowu przeszedł. Mam więcej nadzieję, że na Wind Wakerze się nie skończy.
-
Nie odnosząc się do treści merytorycznej, podobają mi się Twoje mini-recki. Są bardzo schludne, dobrze się czyta. Nabrałem też ochotę na Zeldę ;-)
-
Pierwsze zdanie i bzdury. Dalej nie czytam.
-
Mario nie przypomina stylistyką gier dla dzieci. Mario JEST grą dla dzieci.
Jeśli chodzi o gameplay i poziom trudności to Mario jest bardziej wymagający niż spora część tytułów AAA. Choćby jeśli popatrzeć na twoją listę najlepszych gier 2013 roku: przejście nowego Maria wymaga dużo więcej umiejętności niż takie Black Flag, które w gruncie rzeczy samo się przechodzi. Killzone też wymagający nie jest, ot kolejna dość prosta strzelanka ;). Pewnie gdybyś w te tytuły zagrał to doszedłbyś do podobnych wniosków.
Także jeśli chodzi o samą mechanikę rozgrywki, to trudno mówić, że Mario jest grą dla dzieci, podczas gdy tytuły AAA są grami dla dorosłych.
POK dobrze mówi - różnicą jest stylistyka i brak brutalności. No a to trochę smutne, dyskwalifikować grę tylko dlatego, bo posiada bogatszą paletę kolorów i nie ma w niej przemocy i brutalności, która niestety jest utożsamiana z "dorosłością" przez niektóre osoby.
-
The Wonderful 101
Grafika: 8-
Bardzo efektowna. Naprawdę nieraz sporo się dzieje na ekranie. Ząbki nie dają się szczególnie we znaki. Gra chodzi w 720p, ale widać, że zastosowano jakiś AA. Jednak przy dużych zbliżeniach grafika potrafi wyglądać mocno średnio (co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że w teamie możemy mieć nawet 100 ludków), a i czasem trafiają się lekkie dropy, dlatego ten minus.
Dźwięk: 7+
Udźwiękowienie jest jak najbardziej ok (choć dupy też nie urywa - to nie Zelda czy Metroid). Tytułowy kawałek wpada w ucho, zaś reszta utworów trzyma dobry poziom. Na głosy bohaterów również nie można narzekać. Każdy ma swój specyficzny ton i wręcz idealnie pasuje do danej postaci.
Grywalność: 7-
Twórcy za bardzo skupili się na efektowności, zapominając trochę o tym, że gameplay musi być przede wszystkim intuicyjny i przyjemny. Wielu recenzentów narzekało na sterowanie, i rzeczywiście, nieraz potrzeba kilku prób, by zmienić się w akurat pożądaną broń. Mimo to ze sterowaniem nie jest wcale aż tak źle. Bardziej winiłbym samą rozgrywkę. Największą bolączką jest chaos na ekranie, który potrafi mocno zirytować, gdy nasza drużyna co kilka sekund pada nieprzytomna. Zbyt często mamy do dyspozycji zbyt małe areny, aby móc się w pełni pobawić możliwościami, jakie oferuje gra.
Plusem i minusem jednocześnie jest bardzo różnorodny i intensywny gameplay. Oprócz zwykłego przemierzania leveli i walk z napotykanymi przeciwnikami, w grze znajdziemy wiele dodatków mających nam go urozmaicić - liczne walki z bossami, poziomy shoot'erkowe, walki robotów itd. Tylko, że moim zdaniem jest aż za dużo tego. Osobiście wolałbym spokojniejszą i bardziej stonowaną rozgrywkę, stawiającą większy nacisk na eksplorację i elementy platformowo-logiczne. Chciałbym aby chaos i efekciarstwo zostały zastąpione wyważonym, taktycznym gameplayem. Takim, w którym czuć, że mamy pełną kontrolę (coś jak w DMC). Bo sam koncept bardzo mi się podoba. Wreszcie coś nowego i innowacyjnego. Drugiej takiej gry nie znajdziemy. Szkoda że nie wszystko zostało dopracowane na ostatni guzik. Kamiya mówił niedawno w jakiś wywiadzie, że w jego teamie panuje super atmosfera, a tworzenie gier to dla nich czysta zabawa. I to widać! Ale to co dla developerów oznacza świetną zabawę (czyli np. bawienie się różnymi modelami gameplay'u i eksperymentowanie) niekoniecznie musi być tak samo przyjemne dla gracza.
Należy jeszcze wspomnieć kilka słów o warstwie fabularnej, bo tej poświęcono sporo uwagi i częste przerywniki nam o tym przypominają. Niestety, o ile wielkie głowy bohaterów i ich idiotyczny design jestem w stanie przeboleć, tak żenujące dialogi znacznie trudniej znieść. Miało być zabawnie, ale jak dla mnie wyszło strasznie nudno i tandetnie.
Całość: 7
Gra jest długa i jej przejście zajmuje spokojnie 15-20 godzin. Grałem na Easy, ale w porównaniu do innych gier można to uznać za Normal (jest jeszcze Very Easy do wyboru). Jest tu także sporo dodatkowej zawartości. Można zdobywać medale, odblokowywać kapsle (odpowiednik osiągnięć/pucharków), zbierać akta, figurki, nowych członków drużyny, kupować zdolności w sklepiku, odkrywać tajne misje... No, jest tego sporo i jeśli kto będzie nadal mieć chęci, to przejście gry wcale nie oznacza końca zabawy. W ogóle widać, że w grę włożono sporo pracy i jest to jak najbardziej tytuł AAA, a nie jakaś tam mała niszowa produkcja (a to że gra sprzedała się do tej pory tylko w około 100 tys. egzemplarzy to zupełnie inna bajka).
TW101 dość trudno ocenić. Jeśli miałbym ją do czegoś przyrównać, to w 1/3 jest to Bayonetta, w 1/3 Viewtiful Joe i w 1/3 coś zupełnie nowego. Najlepiej obadać demo i samemu sprawdzić. Ja po demie byłem dość pozytywnie nastawiony, ale marna fabuła i zbyt duże natężenie dodatków do rozgrywki w drugiej połowie gry, zmusiły mnie do surowszej oceny. TW101 to dobra gra i na pewno nie uważam czasu z nią spędzonego za stracony. Ale mogło być lepiej i szkoda, że pomysł nie został w pełni rozwinięty.
-
przejście nowego Maria wymaga dużo więcej umiejętności niż takie Black Flag, które w gruncie rzeczy samo się przechodzi. Killzone też wymagający nie jest, ot kolejna dość prosta strzelanka .
Pragnę zauważyć, że w Black Flagu, Killzone można ustawić poziom trudności, w marianie nie da rady.
-
Wind Waker HD dostał wyższy poziom trudności, a poki wymiękają i grają na normalu.
-
Nigdy nie mówiłem, że lubię trudne gry, a WW na Hero Mode zaczął mi przypominać Dark Souls, więc zmieniłem poziom na normalny.
-
Dark Souls to chyba jednak przesada :o Wprawdzie jeszcze nie grałem, ale WW był najłatwiejszą stacjonarną Zeldą i ciężkio mi sobie wyobrazić, żeby Hero Mode było aż tak trudne. Trudniejsze od Master Questa?
-
przejście nowego Maria wymaga dużo więcej umiejętności niż takie Black Flag, które w gruncie rzeczy samo się przechodzi. Killzone też wymagający nie jest, ot kolejna dość prosta strzelanka .
Pragnę zauważyć, że w Black Flagu, Killzone można ustawić poziom trudności, w marianie nie da rady.
W Black Flag nie da się zmienić poziomu trudności, to w całości prosty samograj. W Killzone owszem, da się, jednak moja wypowiedź już to uwzględniała ;)
Mario ma to do siebie, że pierwsze plansze w grze posiadają radykalnie inny poziom trudności niż te ostatnie. Także niby wyboru nie masz, ale w gruncie rzeczy gra sama, w sposób naturalny, zmienia wymagania w stosunku do gracza. Niestety, moim zdaniem, w 3D World było za mało tych poziomów trudnych, ale to już inna kwestia. Ale i tak choćby ostatni poziom w 3D World sprawił mi więcej problemów niż cała seria Assassin's Creed razem wzięta :hihi:
Trudniejsze od Master Questa?
Jak dla mnie zdecydowanie nie. Hero mode w Wind Wakerze to tylko sztuczne utrudnienie gry - przeciwnicy zadają kilka razy więcej obrażeń, a serduszek nie da się znaleźć w słoikach czy trawie. W praktyce wymusza to zachowanie dużo większej ostrożności. Master Quest natomiast miał dużo bardziej wymagające zagadki w dungeonach i pamiętam, że trochę mnie one wymęczyły, szczególnie Jabu-Jabu :evil:
-
Mario ma to do siebie, że pierwsze plansze w grze posiadają radykalnie inny poziom trudności niż te ostatnie.
Mario ma to do siebie? :o Każda gra ma to do siebie. Kapitan Pazur, Rayman, Crash, Killzone, Crysis praktycznie wszystkie gry tak wygląają - im dalej w las tym cięższe potwory :o
-
Dark Souls to chyba jednak przesada :o Wprawdzie jeszcze nie grałem, ale WW był najłatwiejszą stacjonarną Zeldą i ciężkio mi sobie wyobrazić, żeby Hero Mode było aż tak trudne. Trudniejsze od Master Questa?
Może i tak. Tylko naszło mnie takie skojarzenie, jak pierwszy boss mnie zabił kilka razy z rzędu po dwóch czy trzech uderzeniach, bo nie wiedziałem, co zrobić i musiałem znów przedzierać się przez dungeon (na szczęście są kotły teleportujące). Ale jak już wiedziałem, to był banalny. A później już grałem na Normalu. Może nie byłoby tak źle. Tylko trzeba pamiętać, że jak zginiesz, to nie ważne ile masz serduszek, odnawiają ci się tylko pierwsze trzy.
A w Master Questa niestety nie grałem :( Ale może jeszcze kiedyś to nadrobię ;)
-
Mario ma to do siebie, że pierwsze plansze w grze posiadają radykalnie inny poziom trudności niż te ostatnie.
Mario ma to do siebie? :o Każda gra ma to do siebie. Kapitan Pazur, Rayman, Crash, Killzone, Crysis praktycznie wszystkie gry tak wygląają - im dalej w las tym cięższe potwory :o
Może podam na przykładzie. W Ninja Gaiden II masz cztery poziomy trudności do wyboru, z czego pierwszy jest nieporównywalnie łatwiejszy od ostatniego. Oczywiste jest, że zazwyczaj poziom zwiększa się wraz z postępem grze - nowi przeciwnicy, większe wyzwania i tak dalej. Jednak nie jest powiedziane, że ktoś kto przeszedł całą grę na pierwszym poziomie trudności da sobie radę z chociaż pierwszymi trzema levelami na najwyższym poziomie trudności.
W choćby 3D World jest podobnie, chociaż nie ma wyboru poziomu trudności. Z pierwszymi kilkunastoma planszami poradzi sobie nawet początkujący gracz, natomiast te ostatnie są tworzone z myślą o tych bardziej doświadczonych.
-
Z pierwszymi kilkunastoma planszami poradzi sobie nawet początkujący gracz, natomiast te ostatnie są tworzone z myślą o tych bardziej doświadczonych.
Czyli niedoświadzczony gracz może nie mieć szans na przejście całej gry? Genialny pomysł!
-
Z pierwszymi kilkunastoma planszami poradzi sobie nawet początkujący gracz, natomiast te ostatnie są tworzone z myślą o tych bardziej doświadczonych.
Czyli niedoświadzczony gracz może nie mieć szans na przejście całej gry? Genialny pomysł!
Widzę, że łapiesz Sharda za słówka. Gwoli komentarza, w dobie casualowego podejścia do grania rzeczywiście wygląda to dziwnie, ale kiedyś były takie czasy (np. w erze 16-bitowców), że do gierki trzeba było przysiąść i można jej było nie skończyć ze względu właśnie na rosnący poziom trudności.
-
Ale w tamtych czasach giwerki były raczej kierowane do grupy zapaleńców.
-
W SM3DW jest dostępne pewne opcjonalne ułatwienie dla słabszych graczy, czyli Super Szop (połączenie gwiazdki i zwykłego szopa). Po bodajże 5 straconych życiach, pojawia się przy starcie poziomu specjalny bonus do zebrania, który czyni nas nietykalnymi i niszczącymi wszystko co dotkniemy, a jednocześnie dodaje zdolność lewitowania przez kilka sekund. Jeśli spadniemy np. do lawy albo w przepaść to i tak nas ten bonus nie uratuje, dlatego na niektórych poziomach nie ma on wcale wielkiego znaczenia. Ale ogólnie bardzo ułatwia rozgrywkę.
-
Teraz wszystko jest samograjem. :(
-
Z pierwszymi kilkunastoma planszami poradzi sobie nawet początkujący gracz, natomiast te ostatnie są tworzone z myślą o tych bardziej doświadczonych.
Czyli niedoświadzczony gracz może nie mieć szans na przejście całej gry? Genialny pomysł!
Nie no, jest 8 światów głównych, plus 4 bonusowe, już po zakończeniu gry (spora część to remiksy wcześniejszych poziomów). Z czego odblokowanie ostatniego wymaga zebrania różnych rzeczy na wszystkich innych planszach. Ogólnie przejście podstawowych światów jest dużo prostsze, szczególnie z tym opcjonalnym ułatwieniem, o którym wspomniał POK. Także niedoświadczony gracz również powinien być usatysfakcjonowany, nawet jeśli nie da rady poświęcić tyle czasu lub nie jest w stanie zaliczyć całej bonusowej zawartości.
-
Teraz wszystko jest samograjem. :(
Nie jest to takie złe. Jak nie chcesz, nie musisz korzystać, tak jak nikt cię nie zmusza do podwyższania czy obniżania poziomu trudności w grach (jeśli są do wyboru). Za jakiś czas pożyczę grę mojemu 8-letniemu siostrzeńcowi, to on pewno będzie z tego korzystać na trudniejszych poziomach. Lepsze to, niż gdyby miał odstawić grę i nie grać, bo była by dla niego za trudna. Obawiam się, że z NSMBU może sobie nie dać rady, szczególnie przy występującym w tej grze systemie save'ów. Ale w Rayman Legends gra i całkiem nieźle mu nawet idzie.
-
Mario Kart 8
Grafika: 9-
Prześliczna gra. Trasy i postacie są wykonane fenomenalnie i aż dziw bierze, że WiiU jest w stanie tyle uciągnąć, przy ciągłej mega płynności i 12 graczach naraz. Zdecydowanie jedna z najładniejszych gier, w które grałem. Wreszcie Mario Kart wygląda tak, jak wyglądać powinien. Mały minus daję za brak AA, choć poszarpane krawędzie nie są jakoś bardzo widoczne.
Dźwięk: 8+
Nowe i stare melodie plus bardzo dobre efekty dźwiękowe tworzą miłą aurę otaczającą wyścig.
Grywalność: 9
Jak zwykle mamy 3 poziomy trudności/szybkości. 50cc, 100cc, 150cc. O ile dwa pierwsze są dość proste, tak trzeci już może sprawić pewne problemy. Szczególnie jeśli zamierzamy zdobyć w każdej z ośmiu serii tras złoty medal i 3 gwiazdki. Ja jeszcze długo się będę męczył zanim osiągnę ten wynik.
Sztuczna inteligencja sprawdza się bardzo dobrze, a czym jesteśmy na niższej pozycji, tym losują nam się lepsze power-upy, więc walka jest stale zacięta. Najlepiej gra się oczywiście na podzielonym ekranie (do 4 graczy). Emocji jest wtedy co niemiara. Można nawet ścigać się we dwie osoby w wyścigach online. Fajnie, że wprowadzili takie udogodnienie.
Co tu więcej mówić? Gra daje masę radochy i jest wyraźnie lepsza niż np. też niezły Sonic Racing Transformed. Najlepiej samemu zagrać i przekonać się na własnej skórze.
Całość: 9
32 trasy (16 zupełnie nowych, 16 poddanych gruntownej renowacji), 30 postaci, sporo pojazdów i części (które odblokowujemy za zdobywane w wyścigach monety) oraz świetnie działający tryb online. Po 15 godzinach grania mogę stwierdzić, że MK8 udało się znakomicie! Szkoda, że nie pokuszono się o wprowadzenie trybu przygodowego, jak w Diddy Kong Racing, i że nie specjalnych aren do trybu Battle, ale najwidoczniej nie można mieć wszystkiego. Może kiedyś się to zmieni. Wtedy pewnie będzie dycha.
Jeśli ktoś grał kiedyś w poprzednie Mario Karty, to wie czego ma się spodziewać. Ta edycja odznacza się po prostu tym, że jest najbardziej rozbudowana i dopracowana. WiiU dostało następny tytuł, dla którego warto mieć tę konsolę. Polecam!
-
A to nie jest tak, że tras jest 16 (8 starych po liftingu i 8 nowych), a w ramach 32 wlicza warianty odwrócone?
-
Jest 8 serii (4 serie z tras nowych, 4 ze starych), a na każdą serię składają się 4 trasy. 8x4=32 ;)
(http://www.pcgames.de/screenshots/original/2014/05/Mario_Kart_8_Test_Wii_U_Screenshots_02-pc-games.jpg)
(fotka z Google - żeby nie było, ja gram z angielskimi napisami)
Odwróconych tras jeszcze nie mam, ale podobno są.
-
Bananen Cup :lol:
Dzięki za odpowiedź. Odwrócone są, bo widziałem gameplay z 150cc na yt i napisami "reverse".
-
Podejrzewam, że trzeba zdobyć po trzy gwiazdki przy każdym pucharku, aby zaliczyć odwrócone trasy. Jak pisałem, nie jest to proste zadanie.
-
Wczoraj odblokowałem Mirror Mode. Do tego wystarczy mieć złoty puchar w każdym Grand Prix na 150cc.
-
To dobrze, bo nie wiem czy dam radę zrobić na 150cc wszystkie 3 gwiazdki. Obecnie zostały mi chyba dwa złote medale do zdobycia. Wczoraj wymasterowałem 50kę na 3 gwiazdki, z setką pójdzie już jednak trudniej.
A tak poza tym, to zamówiłem Donkey Konga. Nie zapomnę napisać kilku słów, jak już trochę pogram :)
-
3 gwiazdki na 50cc jakoś mi same wpadły przy pierwszych przejazdach. A DK to niezły hardkor.
-
Captain Toad: Treasure Tracker
Grafika: 8+
Zdecydowanie jedna z najładniejszych gier na WiiU. Kolory są bardzo żywe, przeciwnicy mają mnóstwo detali, a poszarpanych krawędzi w ogóle nie widać.
Dźwięk: 8
Przyjemna, "nintendowa" muzyka. Główny motyw łatwo wpada w ucho.
Grywalność: 8
Jest to typ gry logiczno-zręcznościowej. Kto grał w SM3DW, wie czego się spodziewać, choć tutaj formuła rozgrywki została znacznie rozszerzona. Poziomy są ciekawsze i bardziej zróżnicowane. Celem każdej normalnej planszy jest zdobycie złotej gwiazdki. Opcjonalnie można zdobyć jeszcze 3 kryształki (potrzebne do odblokowania późniejszych leveli i poziomów bonusowych) oraz jedno zadanie specjalne (np. zdobądź 150 monet, zniszcz wszystkich przeciwników danego rodzaju, przejdź poziom przesuwając ruchome elementy max 5 razy, itd.). Przypominam, że Toad nie może skakać. Jego możliwości są zatem mocno ograniczone. Twórcy zapewnili jednak tyle atrakcji i ciekawych rozwiązań, że stale jesteśmy zaskakiwani czymś nowym, a żeby wymasterować dany poziom, czasem trzeba się też trochę natrudzić.
Całość: 8
Gra zawiera bodajże 64 poziomy główne, plus szereg leveli bonusowych. Grania jest więc całkiem sporo, szczególnie jeśli ktoś zamierza przejść gierkę na maxa. Toad nie jest tytułem do którego należy przysiąść i katować go przez bite 10 godzin z rzędu. Lepiej sprawdza się w krótkich sesjach, godzinnych lub pół godzinnych, kiedy mamy ochotę na trochę relaksu.
Nintendo kolejny raz stworzyło innowacyjną, świeżą i śliczną grę. Mam nadzieję, że w przyszłości zobaczymy więcej podobnych spin-offów.
-
Trochę spóźnione, ale niech będzie. Może już niedługo zdam relację z Yoshiego (muszę jednak najpierw go przejść i trochę wymasterować, co wcale nie jest takie proste, jakby mogło się wydawać).
Super Mario Maker
(http://static1.gamespot.com/uploads/original/170/1707672/2936797-super+mario+maker+footage+0+screen+shot+2015-09-12+04-27-49.png)
(http://cdni.wired.co.uk/1920x1280/s_v/SuperMarioMaker-eShop-Screenshot-4-ENG_1.jpg)
(http://media.gamerevolution.com/images/games/wiiu/mario-maker/mario-maker_020.jpg)
(http://media.gamerevolution.com/images/games/wiiu/mario-maker/mario-maker_032.jpg)
Grafika: 7
Najwięcej zależy od wybranego stylu i choć ten z NSBU wygląda zdecydowanie najładniej, to nawet styl Super Mario Bros. ma swój urok. W każdy styl gra się zresztą równie dobrze i płynnie.
Dźwięk: 7
Stare, znane, dobre utwory, czasem trochę zremiksowane. Szału nie ma, ale jest ok.
Grywalność: 9
Tworzenie własnych poziomów jest mega intuicyjne i przyjemne. W miarę postępów w tworzeniu odblokowujemy nowe narzędzia, które można wykorzystać na różne sposoby. W dodatku niektóre rzeczy różnią się odrobinę w zależności od przyjętego stylu (np. w stylu NSMB można odbijać się od ścian). Zanim poznamy wszystkie drobne niuanse tworzenia poziomów minie sporo czasu. Świetnym patentem jest też tryb "100 Mario Challenge", w którym mając 100 żyć na koncie ogrywamy losowe levele stworzone przez graczy (jeśli jakiś nam się nie spodoba możemy go zmienić na inny, też losowy). Nie każdy level trzyma poziom (he he), ale niektóre są naprawdę dobre i pomysłowe. Szkoda tylko, że tryb Ekspert jest irytująco super trudny.
Kolejnym znakomitym pomysłem jest nagradzanie nas specjalnymi kostiumami za przejście 100 Mario Challenge. Dzięki temu mamy motywację by grać i grać. Poza tym Nintendo samo wypuściło mnóstwo poziomów, za których przejście też otrzymujemy wyżej wspomniane kostiumy. Grać możemy również w poziomy pokazowe zrobione przez Nintendo (sporo ich), które mają nam pomóc tworzyć własne levele. Tak więc jest co robić i na nudę na pewno nie można narzekać. A mechanika gry jest wprost cudowna!
Całość: 8+
Do SMM mnie wcale nie ciągnęło, ale skoro miałem okazję, to postanowiłem sprawdzić. I wsiąkłem. Spędziłem przy grze ponad 70 godzin i nadal nie mogę powiedzieć, by mi się znudziła (po prostu szkoda mi było cały czas grać w to samo). 4 różne style wprowadzają dużo świeżości, niestety mogłoby być więcej scenerii. Po dłuższym graniu czuć, że czegoś brakuje. Gdyby gra zawierała jeszcze możliwość tworzenia poziomów pustynnych i śniegowych, bez wahania wystawiłbym jej 9 albo nawet 9+. Ale nie zawiera i później czuć powtarzalność. Z wad mógłbym wymienić jeszcze nieco zbyt rygorystyczny system wrzucania poziomów do sieci (na starcie możemy zamieścić tylko 10 własnych poziomów, a aby zwiększyć limit, musimy zostać nagrodzeni odpowiednią ilością gwiazdek przez innych graczy - problem w tym, że gracze zwykle dość niechętnie dają gwiazdki). Pomysł był dobry, bo miał na celu, żeby twórcy najciekawszych leveli tworzyli ich jak najwięcej (i odwrotnie), ale w praktyce wypadł tak sobie. Bez żadnej pomocy z zewnątrz ciężko dobić nawet do pierwszego progu 50 gwiazdek.
Super Mario Maker jest czymś znacznie więcej niż kolejną platformówką 2D z Mario. Tak, natkniemy się na wiele całkiem standardowych poziomów, ale poza tym będzie jeszcze masa innych, często szalonych, niezwykle pomysłowych, lub samo się przechodzących... Tak naprawdę o grze można by pisać i pisać, trzeba jednak samemu zagrać, aby przekonać się, w czym tkwi sekret grywalności SMM i czy nam taki rodzaj gry odpowiada. Moje pierwsze zetknięcie z grą wypadło tak sobie. Dopiero gdy na spokojnie rozłożyłem się na kanapie z padletem w ręku poczułem ile ta gra daje radochy i jaka jest wciągająca! (później zresztą grałem już tylko na ekranie padleta)
Bez wątpienia SMM jest jedną z najciekawszych gier na WiiU. Jest czymś, czego żadna konsola Nintendo jeszcze wcześniej nie miała. Polecam.