Przygoda zaczyna się w Paryżu, u schyłku XXI wieku. W świecie, jaki poznamy, dominuje technologia pozwalająca na przetwarzanie własnych wspomnień w szerokim stopniu – zapisywanie, udostępnianie, a nawet usuwanie. Z pozoru jest to bardzo wygodny i dobry zabieg. Możemy „wymazać” z pamięci niechciane fragmenty, a te ważniejsze zachować w cyfrowej postaci. Nic nie jest jednak takie kolorowe, jak się z pozoru wydaje. Całym przedsięwzięciem kieruje korporacja Memorize, będąca jednocześnie kreatorem tej technologii, a ingerencja w pamięć ma swoje skutki uboczne. Okazuje się dodatkowo, że firma postanowiła wykorzystać „zbierane” wspomnienia do zarobku, a prywatność „ofiarodawców” nie ma jakiegokolwiek znaczenia. Oczywiście nie może zabraknąć ruchu oporu, w tym wypadku – grupy Errorist, do której należy nasza bohaterka. Jak większość buntowników walczących z Memorize trafiła do więzienia na całkowite czyszczenie pamięci. I tu zaczyna się przygoda.
Mamy rok 2084. Z więzienia pomaga nam wyrwać się przywódca grupy – EDGE. Chociaż nasza pamięć jest w znaczącym stopniu wyczyszczona, decydujemy się na walkę z podłą korporacją. Może początek brzmi banalnie, ale dalsza historia nabiera smaku i tempa i jest bez wątpienia jednym z większych atutów gry. Wcielamy się w postać Nilin, która – jak większość mieszkańców Neo-Paryża – ma wszczepiony Sensen – chip pozwalający na dokonywanie zmian w pamięci. Aby ułatwić sobie życie, Nilin może ingerować we wspomnienia innych ludzi. Co więcej, nie tylko mamy możliwość obejrzenia scen z czyjegoś życia, by wyłapać potrzebne nam wskazówki, ale możemy niektóre z nich zamienić na inne. Niestety, ten przodujący element rozgrywki został mocno uproszczony przez twórców, a ponadto występuje sporadycznie.
Remember Me jest grą akcji, nie może więc zabraknąć mordobicia. Nilin jest specjalistką w walce wręcz. Ciosy pięścią i kopniaki potrafi połączyć w dowolny kombos, unieszkodliwiając częściej więcej niż jednego na raz przeciwnika, a dzięki unikom ma szansę wyjść z opresji bez szwanku. Z biegiem fabuły odblokowujemy nowe triki, a bohaterka rośnie w siłę. Dodatkowo, do ciosów można dopisać różne atrybuty, m.in. regenerujący zdrowie czy wzmacniające atak. Oprócz standardowego ataku wręcz, Nilin posiada także specjalne zdolności i parę przydatnych narzędzi. Neo-Paryż ma prostą konstrukcję. Począwszy od slumsów, przez klasę średnią po dzielnice bogaczy. Aż kusi, żeby przebiec całe miasto poprzez wszelkie zakamarki, ale niestety gra prowadzi nas wytyczoną ścieżką i nie ma mowy o jakiejkolwiek eksploracji. Nasza bohaterka idzie po prostu na przód, a nawet gdy trzeba coś przeskoczyć, pomarańczowy punkcik podpowiada czego się należy złapać. Liniowość gry usztywnia jeszcze brak możliwości powrotu. Jak już zamkniemy za sobą drzwi, to wszystko, czego nie odkryliśmy przepada i jedynym ratunkiem jest wczytanie poprzedniego checkpointa. Można też śmiało zapomnieć o misjach pobocznych.
Grafika w Remember Me prezentuje całkiem wysoki poziom. Nie spodziewajmy się opadu szczęki, ale gra się przyjemnie i nic nie kłuję w oczy. Lokacje, animacje Nilin czy tekstury są w każdym stopniu Ciekawa fabuła współpracuje z klimatem gry i pomimo wątłych i liniowych lokacji warto przejść Remember Me do końca. Nie jest to hit wszechczasów, ale na pewno coś więcej niż przeciętniak. Ponad 10 godzin rozgrywki w przyjemnej oprawie audiowizualnej zachęca do zapoznania się z tą gierką, a narzekać mogą tylko gracze nastawieni na eksplorację rodem z Assasin’s Creed.
Nasza ocena: 7.5/10
Komentarze
Dodaj nowy komentarz: