Westerny to gatunek filmowy, który przetworzono na najrozmaitsze sposoby. Pastuch i poganiacz krów chyba tylko w Ameryce mógł stać się postacią kultową. Pusty i pozbawiony wiekowej historii kraj potrzebował legendy. Nieskazitelny, odważny bohater był dla przeciętnego widza dużo ciekawszy niż starcia wojsk bezlitośnie eksterminujących rodowitych mieszkańców kontynentu.

Pięć lat oczekiwań i oto do naszych rąk trafia Alan Wake – najnowsze dziecko studia Remedy Entertainment. Czy było warto? W pewnym sensie na pewno. Przyznam, że i mnie dopadła alanowa gorączka. Czekałem na ten tytuł z niecierpliwością wyobrażając sobie grę, która wciągnie mnie do cna. Nie zawiodłem się, jednak jest to specyficzny tytuł, który nie każdemu może przypaść do gustu.

Pierwsze informacje na temat Brütal Legend, jakie dotarły do mnie w 2008 roku, nie zrobiły na mnie większego wrażenia. Fakt, że Jack Black to bóg jakoś wyjątkowo nie wzbudził we mnie nadziei na mocną grę. Minęło 12 miesięcy z hakiem, zdążyłem już  zapomnieć  o tym, że coś takiego jak Brütal Legend w ogóle powstaje i nagle EA rozpoczęło intensywną kampanię reklamową gry.

Splinter Cell, ten tytuł od tak dawna wywołuje u mnie uśmiech na twarzy, z zainteresowaniem śledziłem więc kolejne etapy powstawania nowej odsłony gry. Bardzo długi czas produkcji mógł wskazywać na to, że albo twórcy się wypalili i brakuje im pomysłów albo szykuje się coś wielkiego. Informacje o skasowaniu części projektu przyjąłem ze spokojem.

Seria „GTA” osiągnęła wielki sukces na rynku. Nie dziwi więc fakt, że coraz więcej deweloperów postanawia tworzyć tzw. Klony. Lecz niestety, jak dotąd na półki sklepowe trafiały zwykłe przeciętniaki. Dopiero śmiałkowie ze szwedzkiego studia Avalanche spróbowali wyprodukować coś nowego, coś na wyższym poziomie. Zastanawiacie się pewnie, jak ich dzieło wypada na tle kultowej sagi Rockstar?

God of War III to istna kompilacja wszystkiego, czym powinna być prawie idealna gra. Od samego początku nasze zmysły bombardowane są efektami, jakie na zawsze pozostaną w pamięci i sprawią, że każdy następny tytuł będzie po prostu nijaki pod tym względem. Zacznijmy jednak od początku. Jak to w mitologii greckiej wieść niesie, na początku był chaos.

Na Resonance of Fate czekałem od dawna. Ponieważ premiera praktycznie pokrywała się z Final Fantasy XIII, wędrówka Lighting musiała poczekać. Tutaj wszystko zdawało się być skrojone wręcz dla mnie, zaczynając od wspaniałego klimatu, na widowiskowych i oryginalnych walkach kończąc. Szczerze mówiąc nie skończyłem tej gry- nie dałem rady. Dlaczego?

Filmy z tytułowymi bohaterami od lat fascynują kolejne pokolenia fanów s-f. Na pewno nie raz dyskutowaliście w gronie znajomych, która z części podobała Wam się najbardziej. W Predatorze jedni woleli podchody w lesie z umięśnionym Arnoldem, innym bardziej spodobał się łowca mierzący się ze sprytem i wytrwałością porucznika Mike'a Harrigana (Danny Glover) na ulicach Los Angeles.

Parę dni temu nowy Need For Speed wylądował w moim domu. Przyznam się szczerze, że nie bardzo miałem ochotę recenzować ten tytuł, z góry zakładając, że nowa odsłona serii niczym mnie nie zaskoczy. Ba - Pomyślałem, że dostanę kolejną kiepską grę cierpiącą na syndrom odcinania kuponów. Czy miałem rację? Przecztajcie recenzje, to się przekonacie.

Call of Juarez: Więzy Krwi to prequel historii . Poznajemy losy rewolwerowca Ray'a, który w przyszłości podąży drogą wiecznej miłości, stając się oddanym sługą bożym. Oczywiście, nie mogło zabraknąć jego dwóch braci: Thomasa i Williama. Ten pierwszy jest grywalną postacią, drugi zaś występuje jedynie w roli narratora. Fabuła w dalszym stopniu kręci się wokół rodziny McCall'ów.