Boks, zwany szermierką na pięści jest jednym z najstarszych, znanych ludzkości sportów. Przez jednych postrzegany jako krwawe widowisko przepełnione przemocą, zwykłe obijanie się po twarzach przez bezmózgich, dopakowanych mężczyzn, a dla drugich ten sport to piękno samo w sobie, dyscyplina olimpijska. Technika, szybkość, cwaniactwo czy serce do walki, a przede wszystkim historia i nazwiska.

Dobre, bo polskie, taki slogan często spotykamy na artykułach przemysłu spożywczego. Na ulicach, coraz rzadziej, natrafiamy na nieśmiertelne Polonezy, stare Fiaty i inne owoce polskiej myśli technicznej. Chociaż w produkcji rodzimych samochodów, która aktualnie w Polsce nie istnieje ustępujemy Amerykanom, Niemcom czy Francuzom, a nasze regionalne jedzenie wciąż jest w Europie mało znane.

Jak każdy doskonale pamięta pierwszej oficjalnej prezentacji PS3 towarzyszył renderowany materiał wideo z Killzone 2. Szumu było co nie miara, a smród długo trzymał się Sony. Wiadomo już, że Killzone 2 nie zawiodło. A jaka jest trzecia część? Trójka robi ogromne wrażenie, praktycznie w każdym aspekcie. Takich gier na rynku nie ma wiele, hit pierwszej próby.

Sześć lat. Tyle czekaliśmy na kolejną pełnoprawną część wyścigowej serii Gran Turismo. Data premiery była przekładana kilkanaście razy, a ojciec serii Kazunori Yamauchi usprawiedliwiał to chęcią stworzenia produktu idealnego, wychodzącego poza wszelkie kanony dzisiejszej elektronicznej rozgrywki, zaskakującego na każdym kroku. Oczekiwania graczy urosły przez ten czas do rozmiarów niebotycznych.

Był czerwiec 2010, E3 miało zacząć się za niecałe 24h, od dłuższego czasu producenci wypuszczali kontrolowane przecieki, ale brakowało mi petardy. Nagle pierdut!, ktoś wrzuca zdjęcie boxa reklamowego ze sporych rozmiarów napisem Need For Speed Hot Pursuit. Hot Pursuit, czyli nie ma neonów, kiepskich rapsów, seledynowego lakieru, nie będzie podejścia do „symulacji”, dla mnie bombowo.

Kiedy dzień po premierze szedłem późnym popołudniem po własną kopię nowego Coda, moją głowę zaprzątały dwa pytania. Pierwsze, czy jeszcze będzie? (po drodze spotkałem trzy osoby z grą w ręku). Drugie, czy nie wydam na darmo dwóch stówek. Na pytanie pierwsze dostałem odpowiedź w sklepie, kiedy sprzedawca wyciągnął z dużego kartonowego pudła jeden egzemplarz dla mnie.

God of War to bez wątpienia sprawdzona marka. Cykl tworzony przez studio Sony Santa Monica należy do najlepszych produkcji wydanych na konsole PlayStation 2 i PlayStation 3, a teraz, za sprawą zdolnego dewelopera z Ready at Dawn, po raz drugi atakuje przenośną konsolkę japońskiego giganta. Czy i tym razem God of War: Duch Sparty wychodzi z walki z tarczą?

The Force Unleashed było najszybciej sprzedającym się tytułem opartym o bardzo bogate uniwersum Star Wars. Nie dziwię się więc, że firma LucasArts zdecydowała się tak szybko wyprodukować kontynuację tej całkiem udanej produkcji. Nieważne, że Starkiller skończył, tak jak skończył, przecież to jest science-fiction, tutaj przecież wszystko może się zdarzyć.

Reach to planeta z góry skazana na zagładę, o czym wie każdy, kto choć trochę interesuje się uniwersum Halo. W jaki sposób więc ekipie Bungie udało się sprzedać grę, której zakończenie i tak wszyscy znają? W jaki sposób udało im się opowiedzieć na nowo historię, w której nie ma żadnych niespodzianek? Tego nie wiem, ale wiem, że Reach wciąga jak każda poprzednia odsłona gry, zacznijmy od początku.

W latach pięćdziesiątych Związek Radziecki poszerza swoje wpływy polityczne, stając się wielką potęgą militarną. Propaganda informuje o olbrzymim oddziaływaniu mocarstwa na losy całego świata. Wymuszony przez wojnę postęp technologiczny i rywalizacja w badaniach nad nowatorskimi dziedzinami nauki, doprowadzają do stworzenia bomby atomowej.