Assassin’s Creed jest sagą, która zadebiutowała na konsolach obecnej generacji. Wydanie jedynki wywołało ogromny szum medialny. Przygody Altaira zachwyciły wszystkich nietuzinkową fabułą oraz niecodziennym klimatem i stały się koniem pociągowym Ubisoftu. Później przyszedł czas na przedstawienie Ezio, jak się później okazało, jednej z najbardziej lubianych, wirtualnych postaci.

Zombie są teraz wszędzie, bo są fajne, modne, popularne i naprawdę cool – Deadlight również jest grą o zombie, w tej produkcji jest nawet więcej zombie niż w The Walking Dead. No dobra, może trochę przesadziłem, ale ilości napotkanych nieumarłych są na pewno porównywalne, chociaż z drugiej strony Deadlight to zupełnie inny kaliber gier o zombie.

Kilka lat temu, Robert Kubica był jednym z czołowych kierowców Formuły 1. Każdy pasjonował się tą dyscypliną, a niedzielne popołudnia, były zwykle rezerwowane dla stawki dwudziestu ryczących w niebogłosy silników. W środowisku graczy, wielką nowiną stało się uzyskanie, przez Codemasters, licencji na stworzenie interaktywnej wersji królowej sportów motorowych.

Kiedy pojawiały się pierwsze materiały z Dishonored, przyzna, że nawet nie zwracałem na nie uwagi. Na szczęście rzeczywistość wszystko zweryfikowała i teraz wiem, jak bardzo się myliłem. Chciałbym przeprosić Arcane Studios za przysłowiową ocenę książki po okładce, oraz że nie oddałem należytego szacunku jednej z najlepszych gier obecnej generacji.

Nareszcie. Po trzech latach oczekiwania, Tales of Graces trafia na Stary Kontynent. Po solidnym Tales of Vesperia i dobrze zapowiadającym się Tales of Xilla, ciepłe oczekiwania dwunastej już części osławionej serii zdają się być bardzo uzasadnione. Jednak czy w dobie marnych produkcji i odtwórczych sequeli, nowe Tales of Graces F jest jaskółką zwiastującą zmiany?

Gdyby recenzje na GameOnly.pl miały specjalne podtytuły, tej nadałbym następujący: "Borderladns 2, czyli o sequelu idealnym". Popsułem napięcie? - Nie chce Ci się już czytać tej recenzji? Zapewne nie, bo zanim przeczytałeś moje słowa, Twój wzrok powędrował od razu na ocenę końcową, której uzasadnienie chciałbyś pewnie jak najszybciej poznać.

FIFA 12 okazała się wielkim skokiem jakościowym względem swojej poprzedniczki. Została niezwykle ciepło przyjęta zarówno przez graczy, jak i recenzentów. Nowe rozwiązania w formie zaawansowanego (choć nie bezbłędnego) silnika fizycznego oraz nowej, trudniejszej obrony przyjęły się na tyle, że nikt nie wyobrażał sobie już powrotu do „jedenastki”.

Worms: Revolution jest kolejną odsłoną gier taktujących o robalach. Sięgając pamięcią wstecz, kiedy to wyszła pierwsza część Wormsów, mógłbym rzec, iż była to rewolucja przez ‘R’. Gra zadziwiała swą innowacyjnością, prostotą i co najważniejsze dawała dużo frajdy. Studio Team17 zapowiadało, że nie inaczej będzie tym razem wraz z Worms: Revolution.

Stało się - Zarówno nowy Pro Evolution Soccer, jak i nowa FIFA na dobre wylądowały na sklepowych półkach. Na forach, możemy już zaobserwować, powtarzające się rokrocznie wojny fanów obu serii. W poniższej recenzji skupię się na nowej wersji wirtualnej piłki od Konami, które na poważnie postanowiło skrócić dystans, który w zeszłym roku oddzielał ją od FIFY.

Już pierwsza odsłona serii Torchlight pokazała, że ekipa z Runic Games zna się na swojej robocie, jak mało kto. W końcu studio deweloperskie składa się głównie z byłych pracowników Blizzard North, którzy to mają na swoim koncie pierwsze dwie części rewelacyjnego Diablo, oraz kultowe rozszerzenie Lord of Destruction. Mimo wszystko, jedynka do idealnych się nie zaliczała.